ΙΤΑΛΙΑ 2 -1 Αλβανία Τρεις λόγοι για να πιστέψουμε σε αυτή την εθνική ομάδα: δεν είμαστε μεγάλοι, αλλά...

 

Η αντίδραση στο γκολ, η αρμονία, η ποιότητα ορισμένων πρωταθλητών: Η Ιταλία μας δίνει ελπίδα. Οι ομοιότητες με το 1978, Lacombe, Cabrini, Rossi…

 

Ας γυρίσουμε σε ένα παλιό Μουντιάλ, αυτό της Αργεντινής το μακρινό 1978. Στις 2 Ιουνίου 1978 ο κοντός Γάλλος επιθετικός Lacombe, εγκαινίασε το Μουντιάλ εκείνο: είχαν περάσει μόλις 38 δευτερόλεπτα από την έναρξη του τουρνουά και η Squadra Azzurra ένιωσε ότι βρισκόταν στην κόλαση. Κι όμως, αποδείχθηκε ότι δεν ήταν έτσι! Αντίθετα, κερδίσαμε εκείνον τον αγώνα 2-1 και ήταν η αρχή ενός συναρπαστικού ταξιδιού, κατά τη διάρκεια του οποίου θα βάζαμε τις βάσεις για να κερδίσουμε τον τίτλο τέσσερα χρόνια αργότερα.

Σχεδόν μισό αιώνα αργότερα, καταφέραμε να καταρρίψουμε αυτό το ρεκόρ: η απροσεξία του Dimarco και το γκολ του Bajrami ήρθε 23 δευτερόλεπτα μετά την έναρξη του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος!

Όμως το αρχικό μούδιασμα ακολούθησε μια κυριαρχική εμφάνιση και νίκη με 2-1. Η ελπίδα είναι ότι ακόμη και αυτό το αρχικό μούδιασμα θα φέρει τα ίδια οφέλη, καθώς και τα ίδια αποτελέσματα. Αυτό μένει να φανεί στο άμεσο μέλλον, δηλαδή στον αγώνα της ερχόμενης Πέμπτης κόντρα στην Ισπανία.

 

Η Ιταλία που είδαμε από το 24ο δευτερόλεπτο του παιχνιδιού και μετά ήταν αναμφισβήτητα πειστική, τουλάχιστον για τρεις λόγους:

Πρώτον, η αντίδραση: αν και γεμάτη από άπειρους παίκτες σε διεθνές επίπεδο (Calafiori, Frattesi, Scamacca), η Squadra Azzurra μετέτρεψε αυτό το σοκ σε θετική ενέργεια και όχι σε φόβο, σε ανταγωνιστική κακία παρά σε ανασφάλεια. Έτσι ήρθε η επιστροφή, άγρια ​​και άμεση: στο 16^ο λεπτό ήδη προηγούμασταν.

Δεύτερον, αρμονία: σε σύντομο χρονικό διάστημα ο Spalletti κατάφερε να χτίσει μια Ιταλία στην οποία όλοι ξέρουν τι πρέπει να κάνουν, το κάνουν καλά και - πάνω απ 'όλα - το κάνουν σε αρμονία με την υπόλοιπη ομάδα. Το πρέσινγκ λειτουργεί, η κατοχή μπάλας επίσης και η άμυνα, που από το τέσσερα άτομα μειώνεται στα τρία με βάση την εξέλιξη του αγώνα, μοιάζει δοκιμασμένη εδώ και καιρό και όχι ολοκαίνουργια με αυτή τη σύνθεση.

Τρίτον, η ποιότητα των παικτών: έχουμε αρκετούς πρωταθλητές που έχουν τεράστιο αντίκτυπο, ξεκινώντας από τον Barella, τον καλύτερο και τον Donnarumma, καθοριστικό στο 90ο λεπτό, στη μοναδική περίπτωση που χρειάστηκε να επέμβει.

 

Από το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1978, αυτό που μένει περισσότερο στις καρδιές μας είναι τα πρόσωπα δύο παιδιών που ξεπετάχτηκαν από τον Bearzot την τελευταία στιγμή και προορίζονταν να γίνουν σύμβολα της εθνικής ομάδας, μέχρι το σημείο να γράψουν ιστορία: Antonio Cabrini και Paolo Rossi.

Ήταν φυσικό να τους σκεφτούμε όταν είδαμε την ποιότητα με την οποία ο Calafiori:  μόλις δεύτερη παρουσία του και 95 συνολικά λεπτά με τη γαλάζια φανέλα, στήριξε τον Bastoni στο κέντρο της άμυνας. Ο Spalletti τον παρατηρούσε καθ' όλη τη διάρκεια της σεζόν στη Bologna και, δουλεύοντας μαζί τις τελευταίες εβδομάδες, είχε επιβεβαίωση αυτού που είχε δει: το αγόρι έχει όλα τα προσόντα που απαιτούνται για να είναι βασικός για την εθνική ομάδα, συμπεριλαμβανομένης της προσωπικότητας. Η μόνη αβεβαιότητα ήρθε την τελευταία στιγμή, όταν τον ξεπέρασε ο Manaj, αλλά τότε ήταν που ο Donnarumma φρόντισε να διορθώσει τα πράγματα.

 

Την Πέμπτη, λοιπόν, είναι η σειρά της Ισπανίας. Η Ιταλία που είδαμε, όμως, από το 24^ο δευτερόλεπτο του αγώνα κυριάρχησε απόλυτα στο γήπεδο αποδίδοντας εκπληκτικό ποδόσφαιρο κατά διαστήματα και παράλληλα προστάτευσε αποτελεσματικά την εστία του Donnarumma. Θετικό δείγμα. Ανεπαρκές για να πιστεύουμε ότι είμαστε ήδη μεγάλη ομάδα, όμως χρήσιμο να πιστεύουμε ότι μπορούμε να γίνουμε.

FORZA AZZURRI