ITALIA, CAMPIONI DEL MONDO 1982

Ένα υπέροχο συναίσθημα που διαρκεί 30 χρόνια! 11 Ιουλίου 1982 – 11 Ιουλίου 2012: Μ’ αυτό το σλόγκαν η Ιταλική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία γιορτάζει σήμερα την επέτειο του Μουντιάλ ’82, την τεράστια επιτυχία των παικτών του Bearzot να κατακτήσουν στα γήπεδα της Ισπανίας τον 3^ο παγκόσμιο τίτλο, μετά από αυτούς του ’34 και του ’38!

«Παρά την απόσταση των 30 ετών που μας χωρίζει» σχολιάζει ο Giancarlo Abate, Πρόεδρος της FIGC (Federazione Italiana Giuoco Calcio) «η επιτυχία αυτή παραμένει μια από τις πιο γλυκές αθλητικές εντυπώσεις για τους Ιταλούς, με διαστάσεις και επιδράσεις πολύ ευρύτερες από τις στενά αθλητικές.»

Η «Ιταλική περιπέτεια του 1982» ξεκίνησε με πολύ σκεπτικισμό (εκτός από την σκιά του αθλητικού σκανδάλου που κυριαρχούσε στο Ιταλικό ποδόσφαιρο). Στην φάση των πρώτων ομίλων διεγράφη έντονος ο κίνδυνος να λήξει άδοξα και πρόωρα το «ταξίδι» στα ισπανικά γήπεδα. Τρεις ισοπαλίες με την Πολωνία, το Περού και το Καμερούν χάρισαν την πρόκριση στην Ιταλική ομάδα χάρις στον καλύτερο συντελεστή τερμάτων, έναντι των Αφρικάνων.

Στον 2^ο γύρο (2^η φάση ομίλων) η Squadra Azzurra αντιμετώπισε δύο από τα μεγάλα φαβορί της διοργάνωσης: Την – εν ισχύ – Παγκόσμια Πρωταθλήτρια Αργεντινή (με τον Diego Maradona στα πρώτα του βήματα στην Εθνική ομάδα της πατρίδας του) και την Βραζιλία των Zico, Socrates και Falcao, την πληρέστερη – για πολλούς – Βραζιλία όλων των εποχών. Νίκη με 2-1 επί των Αργεντινών, με τον Gentile να «εξαφανίζει» το άστρο του Maradona και νίκη 3-2 επί των Βραζιλιάνων, με χατ-τρικ του Paolo Rossi (του αγαπημένου «Pablito» όλων των Ιταλών). Η νίκη επί της Βραζιλίας θα παραμείνει για πάντα από τις πιο έντονες συγκινήσεις που έχει χαρίσει η Εθνική Ιταλίας στους tifosi της. ΜΙΑ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΝΙΚΗ! ΕΝΑΣ ΑΛΗΣΜΟΝΗΤΟΣ ΑΓΩΝΑΣ! ΕΝΑ ΜΝΗΜΕΙΟ ΤΗΣ ΙΤΑΛΙΚΗΣ ΨΥΧΗΣ!

Λίγες μέρες μετά, στον ημιτελικό, η Πολωνία δεν μπόρεσε να προβάλει αντίσταση και η επικράτηση με δύο γκολ ξανά του Paolo Rossi, έστειλε την Ιταλία στον τελικό του Sandiago Bernabeu.

Αντίπαλος στον τελικό της 11^ης Ιουλίου η Δυτική Γερμανία. Παρότι ο αγώνας ξεκίνησε με χαμένο πέναλτυ του Cabrini, ο Rossi ξεκλείδωσε για ακόμα μια φορά την αντίπαλη άμυνα (1^ος σκόρερ του τουρνουά με 6 τέρματα), για να ακολουθήσουν δύο γκολ από τους Tardelli και Altobelli και παρά το γκολ της Γερμανίας στα τελευταία λεπτά, το τελικό 3-1 έστεψε Παγκόσμια Πρωταθλήτρια την Ιταλία!

Ο αρχηγός των Azzurri Dino Zoff σήκωσε το τρόπαιο μπροστά στον Πρόεδρο της Ιταλικής Δημοκρατίας και ιστορική φυσιογνωμία της Ιταλικής πολιτικής σκηνής του 2^ου αιώνα, τον – αείμνηστο – Sandro Pertini.

 Η Ιταλία Πρωταθλήτρια Κόσμου για 3^η φορά! Το 3^ο αστέρι προστέθηκε στην ένδοξη γαλάζια φανέλα και απετέλεσε την αφετηρία μιας ένδοξης πορείας στην μεταπολεμική περίοδο, με την προσθήκη ακόμα ενός, το 2006.

Η – κλασική πλέον – φωτογραφία του προπονητή Enzo Bearzot μα τον Dino Zoff να κρατούν το κύπελλο στο κέντρο του γηπέδου, επελέγη από την Ομοσπονδία για την σημερινή επέτειο της μεγάλης αυτής επιτυχίας. Μια επιτυχία που δεν πρόκειται ποτέ, κανένας μας να ξεχάσει!

ITALIA, CAMPIONI DEL MONDO!

EΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗ ΔΡΑΣΗ...

Η Squadra Azzurra επιστρέφει στη δράση στις 15 Αυγούστου. Στις 20:00 αντιμετωπίζει την Αγγλία σε φιλικό αγώνα που θα διεξαχθεί στην Βέρνη, στο πλαίσιο των φιλικών αγώνων προετοιμασίας για τους προκριματικούς αγώνες των ομίλων για το παγκόσμιο Κύπελλο του 2014. Ο αγώνας αυτός παρουσιάζεται σαν η (άτυπη) ρεβάνς του πρόσφατου προκριματικού αγώνα μεταξύ των δύο ομάδων στο EURO 2012, όπου προκριθήκαμε στα πέναλτυ, αφού στην κανονική διάρκεια του αγώνα δεν είχαμε καταφέρει να σκοράρουμε, παρά το ασύλληπτο «μονότερμα» έναντι των Αγγλων.

Για τα προκριματικά του Μουντιάλ της Βραζιλίας το 2014, η Ιταλία συμμετέχει στον 2^ο Ευρωπαϊκό Ομιλο, με αντιπάλους τη Δανία, την Τσεχία, τη Βουλγαρία, την Αρμενία και τη Μάλτα. Οι αγωνιστικές υποχρεώσεις της Ιταλίας στον όμιλο αρχίζουν στις 11 Σεπτεμβρίου με αντίπαλο τη Μάλτα.

Το http://azzurrifans.blogspot.com θα παρακολουθεί συνεχώς την πορεία της Εθνικής Ομάδας τόσο στους προκριματικούς ομίλους όσο και στην τελική φάση του Μουντιάλ, όπου ελπίζουμε να γραφτεί ακόμα μια χρυσή σελίδα στην μεγάλη ιστορία της Squadra Azzurra.

GRAZIE PER L' EMOZIONI!

ITALIA 2012 (NAZIONALE A)

1	1GK	Gianluigi Buffon (capitano)	(1978-01-28) 28 January 1978 (age 34)	Juventus
12	1GK	Salvatore Sirigu	(1987-01-12) 12 January 1987 (age 25)	Paris Saint-Germain
14	1GK	Morgan De Sanctis	(1977-03-26) 26 March 1977 (age 35)	Napoli
2	2DF	Christian Maggio	(1982-02-11) 11 February 1982 (age 30)	Napoli
3	2DF	Giorgio Chiellini	(1984-08-14) 14 August 1984 (age 27)	Juventus
4	2DF	Angelo Ogbonna	(1988-05-23) 23 May 1988 (age 24)	Torino
6	2DF	Federico Balzaretti	(1981-12-06) 6 December 1981 (age 30)	Palermo
7	2DF	Ignazio Abate	(1986-11-12) 12 November 1986 (age 25)	Milan
15	2DF	Andrea Barzagli	(1981-05-08) 8 May 1981 (age 31)	Juventus
19	2DF	Leonardo Bonucci	(1987-05-01) 1 May 1987 (age 25)	Juventus
5	3MF	Thiago Motta	(1982-08-28) 28 August 1982 (age 29)	Paris Saint-Germain
8	3MF	Claudio Marchisio	(1986-01-19) 19 January 1986 (age 26)	Juventus
13	3MF	Emanuele Giaccherini	(1985-05-05) 5 May 1985 (age 27)	Juventus
16	3MF	Daniele De Rossi	(1983-07-24) 24 July 1983 (age 28)	Roma
18	3MF	Riccardo Montolivo	(1985-01-18) 18 January 1985 (age 27)	Milan
21	3MF	Andrea Pirlo	(1979-05-19) 19 May 1979 (age 33)	Juventus
22	3MF	Alessandro Diamanti	(1983-05-02) 2 May 1983 (age 29)	Bologna
23	3MF	Antonio Nocerino	(1985-04-09) 9 April 1985 (age 27)	Milan
9	4FW	Mario Balotelli	(1990-08-12) 12 August 1990 (age 21)	Manchester City
10	4FW	Antonio Cassano	(1982-07-12) 12 July 1982 (age 29)	Milan
11	4FW	Antonio Di Natale	(1977-10-13) 13 October 1977 (age 34)	Udinese
17	4FW	Fabio Borini	(1991-03-29) 29 March 1991 (age 21)	Roma
20	4FW	Sebastian Giovinco	(1987-01-26) 26 January 1987 (age 25)	Juventus

Grazie a tutti per l’ emozioni!

ΕΙΜΑΣΤΕ ΙΤΑΛΙΑ!

Υπάρχουν στιγμές που αναρωτιέσαι αν αξίζει τον κόπο? Υπάρχουν στιγμές που αναρωτιέσαι – έστω φευγαλέα – αν έκανες λάθος…

Όμως, η απάντηση έρχεται σχεδόν αμέσως και είναι αδιαμφισβήτητη: ΟΧΙ. Δεν είσαι λάθος! Φυσικά και αξίζει τον κόπο να υποστηρίζεις μια ομάδα όπως η Ιταλία!

 

Είχαμε ξαναγράψει σ’ ένα προηγούμενο – εξομολογητικό – άρθρο, ότι η Ιταλία είναι σαν την ίδια τη ζωή. «.. Χαρές και λύπες, ξέφρενοι πανηγυρισμοί και βουρκωμένα μάτια, υπερηφάνεια και απογοήτευση. Μια ζωή γεμάτη συναισθήματα. Μόνο αυτή η ομάδα σε κάνει να νιώθεις τα πάντα… Σ’ ευχαριστώ για όσα μου ‘χεις χαρίσει Ιταλία μου! Μαζί σου το ταξίδι έχει σημασία, όχι ο προορισμός.»

 

Ετσι, μετά την χθεσινή ήττα από τους Ισπανούς και αφού τα πρώτα δάκρυα λύπης στέγνωσαν και η απογοήτευση καταλάγιασε, ένα συναίσθημα άρχισε να κυριαρχεί: της περηφάνιας!

Είμαστε περήφανοι που υποστηρίζουμε αυτή την ομάδα!

Είμαστε περήφανοι που ζούμε τα συναισθήματα που μόνο αυτή η ομάδα μπορεί να μας χαρίσει!

Είμαστε περήφανοι κάθε φορά που βλέπουμε την «γαλάζια φανέλα» να εμφανίζεται στο γήπεδο!

 

Και μια βεβαιότητα άρχισε να ξαναγεννιέται:

Εμείς θα ξαναζήσουμε στιγμές θριάμβων!

Εμείς θα ξανασηκώσουμε Παγκόσμιο Κύπελλο!

Εμείς θα ράψουμε και 5^ο και 6^ο αστέρι στην φανέλα!

Είναι σίγουρο! Διότι η Ιταλία δεν είναι διάττον αστέρας στο παγκόσμιο ποδοσφαιρικό στερέωμα. Είναι η μεγαλύτερη Ευρωπαϊκή και – ίσως– παγκόσμια δύναμη!

 

Εμείς το ξέρουμε πως και στο επόμενο Μουντιάλ πάλι εκεί θα είμαστε. Και στο επόμενο EURO. Και στο μεθεπόμενο… και σε όλα!

Εμείς δεν πρόκειται να σβήσουμε ποτέ, όπως μερικοί άλλοι που μετά την 3ετία, 4ετία, 5ετία τους ξαναγύρισαν στη φυσική τους θέση: στην ομίχλη της μετριότητας και της ανυπαρξίας…

Η δοξασμένη Εθνική Ιταλίας θα είναι πάντα παρούσα, στο υψηλότερο επίπεδο, για έναν και μόνο λόγο: Γιατί αυτό είναι το DNA της!

 

Για τον χθεσινό αγώνα δεν θα πούμε πολλά. Θα διαβάσετε σίγουρα εμβριθείς αναλύσεις από εκατοντάδες «ειδικούς». Εμείς μόνο θα σταθούμε στο ότι παρά την ατυχία να παίζουμε πάνω από μισή ώρα με 10 παίκτες (ο Thiago Motta αποχώρησε στο 61’ τραυματισμένος, 5’ λεπτά αφού αποτέλεσε την 3^η αλλαγή του Prandelli, αντικαθιστώντας τον Montolivo), κρατηθήκαμε όρθιοι μέχρι τα τελευταία λεπτά. Και αν είχαμε ευστοχήσει έστω σε μία από τις ευκαιρίες που είχαμε στο 1^ο ημίχρονο (με το σκορ ακόμα στο 0-1), αν ο Di Natale αξιοποιούσε έστω την μία από τις δύο κλασικές ευκαιρίες που έχασε στις αρχές του 2^ου ημιχρόνου, τότε σίγουρα τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά.

Αν, τέλος, είχε χρησιμοποιηθεί από την αρχή αυτή η τεράστια παιχτούρα ο Balzaretti, σίγουρα οι διεμβολισμοί στην Ισπανική άμυνα (που δεν είναι δα και τίποτα σπουδαίο…) θα ήταν πολύ περισσότεροι. Με απρόβλεπτη κατάληξη…

 
Όμως δεν συνέβη τίποτε απ’ αυτά, παρά το ότι η κατοχή ήταν μοιρασμένη (50%-50%) μέχρι το 80’ (και αυτό απέναντι σ’ αυτή την Ισπανία που το δυνατό της στοιχείο είναι η κατοχή της μπάλας) και η ήττα ήρθε μοιραία. Η οποία μάλιστα έγινε συντριβή, απλά επειδή οι Ισπανοί επέδειξαν την αμετροέπεια της «μικρής» και «κομπλεξικής» ομάδας η οποία δεν γνωρίζει να σέβεται τον λαβωμένο αντίπαλο… Δεν πειράζει όμως… Ένα να θυμούνται: ΟΛΑ ΕΔΩ ΠΛΗΡΩΝΟΝΤΑΙ…

Η Ιταλία έχει γνωρίσει κι άλλες φορές συντριβές και μεγάλες ήττες και μάλιστα σε τελικούς: να θυμίσουμε το 1-4 στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1970 από την Βραζιλία.

Η Ιταλία έχει χάσει κι άλλους τελικούς κορυφαίων διοργανώσεων: Το 1994 στο Παγκόσμιο Κύπελλο των ΗΠΑ, το 2000 στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα της Ολλανδίας.

Όμως ΠΑΝΤΑ επέστρεφε! Δυνατότερη!

 

Ετσι και τώρα! Όπως δήλωσε κι ο Cesare Prandelli χθες, μετά τη λήξη του τελικού: «Το project συνεχίζεται».

 

Μια ακόμα μεγάλη περιπέτεια τελείωσε. Σ’ ευχαριστούμε Ιταλία για τις συγκινήσεις που μας χάρισες. Κάθε λεπτό, κάθε αγώνας, κάθε νίκη και ήττα κάνουν την αγάπη μας γι’ αυτή την ομάδα πιο δυνατή.