ΕΙΜΑΣΤΕ ΙΤΑΛΙΑ!

Υπάρχουν στιγμές που αναρωτιέσαι αν αξίζει τον κόπο? Υπάρχουν στιγμές που αναρωτιέσαι – έστω φευγαλέα – αν έκανες λάθος…

Όμως, η απάντηση έρχεται σχεδόν αμέσως και είναι αδιαμφισβήτητη: ΟΧΙ. Δεν είσαι λάθος! Φυσικά και αξίζει τον κόπο να υποστηρίζεις μια ομάδα όπως η Ιταλία!

 

Είχαμε ξαναγράψει σ’ ένα προηγούμενο – εξομολογητικό – άρθρο, ότι η Ιταλία είναι σαν την ίδια τη ζωή. «.. Χαρές και λύπες, ξέφρενοι πανηγυρισμοί και βουρκωμένα μάτια, υπερηφάνεια και απογοήτευση. Μια ζωή γεμάτη συναισθήματα. Μόνο αυτή η ομάδα σε κάνει να νιώθεις τα πάντα… Σ’ ευχαριστώ για όσα μου ‘χεις χαρίσει Ιταλία μου! Μαζί σου το ταξίδι έχει σημασία, όχι ο προορισμός.»

 

Ετσι, μετά την χθεσινή ήττα από τους Ισπανούς και αφού τα πρώτα δάκρυα λύπης στέγνωσαν και η απογοήτευση καταλάγιασε, ένα συναίσθημα άρχισε να κυριαρχεί: της περηφάνιας!

Είμαστε περήφανοι που υποστηρίζουμε αυτή την ομάδα!

Είμαστε περήφανοι που ζούμε τα συναισθήματα που μόνο αυτή η ομάδα μπορεί να μας χαρίσει!

Είμαστε περήφανοι κάθε φορά που βλέπουμε την «γαλάζια φανέλα» να εμφανίζεται στο γήπεδο!

 

Και μια βεβαιότητα άρχισε να ξαναγεννιέται:

Εμείς θα ξαναζήσουμε στιγμές θριάμβων!

Εμείς θα ξανασηκώσουμε Παγκόσμιο Κύπελλο!

Εμείς θα ράψουμε και 5^ο και 6^ο αστέρι στην φανέλα!

Είναι σίγουρο! Διότι η Ιταλία δεν είναι διάττον αστέρας στο παγκόσμιο ποδοσφαιρικό στερέωμα. Είναι η μεγαλύτερη Ευρωπαϊκή και – ίσως– παγκόσμια δύναμη!

 

Εμείς το ξέρουμε πως και στο επόμενο Μουντιάλ πάλι εκεί θα είμαστε. Και στο επόμενο EURO. Και στο μεθεπόμενο… και σε όλα!

Εμείς δεν πρόκειται να σβήσουμε ποτέ, όπως μερικοί άλλοι που μετά την 3ετία, 4ετία, 5ετία τους ξαναγύρισαν στη φυσική τους θέση: στην ομίχλη της μετριότητας και της ανυπαρξίας…

Η δοξασμένη Εθνική Ιταλίας θα είναι πάντα παρούσα, στο υψηλότερο επίπεδο, για έναν και μόνο λόγο: Γιατί αυτό είναι το DNA της!

 

Για τον χθεσινό αγώνα δεν θα πούμε πολλά. Θα διαβάσετε σίγουρα εμβριθείς αναλύσεις από εκατοντάδες «ειδικούς». Εμείς μόνο θα σταθούμε στο ότι παρά την ατυχία να παίζουμε πάνω από μισή ώρα με 10 παίκτες (ο Thiago Motta αποχώρησε στο 61’ τραυματισμένος, 5’ λεπτά αφού αποτέλεσε την 3^η αλλαγή του Prandelli, αντικαθιστώντας τον Montolivo), κρατηθήκαμε όρθιοι μέχρι τα τελευταία λεπτά. Και αν είχαμε ευστοχήσει έστω σε μία από τις ευκαιρίες που είχαμε στο 1^ο ημίχρονο (με το σκορ ακόμα στο 0-1), αν ο Di Natale αξιοποιούσε έστω την μία από τις δύο κλασικές ευκαιρίες που έχασε στις αρχές του 2^ου ημιχρόνου, τότε σίγουρα τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά.

Αν, τέλος, είχε χρησιμοποιηθεί από την αρχή αυτή η τεράστια παιχτούρα ο Balzaretti, σίγουρα οι διεμβολισμοί στην Ισπανική άμυνα (που δεν είναι δα και τίποτα σπουδαίο…) θα ήταν πολύ περισσότεροι. Με απρόβλεπτη κατάληξη…

 
Όμως δεν συνέβη τίποτε απ’ αυτά, παρά το ότι η κατοχή ήταν μοιρασμένη (50%-50%) μέχρι το 80’ (και αυτό απέναντι σ’ αυτή την Ισπανία που το δυνατό της στοιχείο είναι η κατοχή της μπάλας) και η ήττα ήρθε μοιραία. Η οποία μάλιστα έγινε συντριβή, απλά επειδή οι Ισπανοί επέδειξαν την αμετροέπεια της «μικρής» και «κομπλεξικής» ομάδας η οποία δεν γνωρίζει να σέβεται τον λαβωμένο αντίπαλο… Δεν πειράζει όμως… Ένα να θυμούνται: ΟΛΑ ΕΔΩ ΠΛΗΡΩΝΟΝΤΑΙ…

Η Ιταλία έχει γνωρίσει κι άλλες φορές συντριβές και μεγάλες ήττες και μάλιστα σε τελικούς: να θυμίσουμε το 1-4 στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1970 από την Βραζιλία.

Η Ιταλία έχει χάσει κι άλλους τελικούς κορυφαίων διοργανώσεων: Το 1994 στο Παγκόσμιο Κύπελλο των ΗΠΑ, το 2000 στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα της Ολλανδίας.

Όμως ΠΑΝΤΑ επέστρεφε! Δυνατότερη!

 

Ετσι και τώρα! Όπως δήλωσε κι ο Cesare Prandelli χθες, μετά τη λήξη του τελικού: «Το project συνεχίζεται».

 

Μια ακόμα μεγάλη περιπέτεια τελείωσε. Σ’ ευχαριστούμε Ιταλία για τις συγκινήσεις που μας χάρισες. Κάθε λεπτό, κάθε αγώνας, κάθε νίκη και ήττα κάνουν την αγάπη μας γι’ αυτή την ομάδα πιο δυνατή.