ΣΕΛΙΔΕΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ: ΙΤΑΛΙΑ – Νιγηρία 2-1, Παγκόσμιο Κύπελλο 1994

Υπάρχουν χιλιάδες λόγοι για να υποστηρίζει κάποιος την Εθνική Ιταλίας. Καθένας έχει και μια προσωπική αντίληψη και άποψη. Όμως σ’ αυτό στο οποίο συμφωνούν ΟΛΟΙ, φίλοι κι εχθροί, είναι ότι η ΙΤΑΛΙΑ έχει επιδείξει διαχρονικά ένα ιδιαίτερο γνώρισμα, που την κάνει να ξεχωρίζει: την ΨΥΧΗ.

Πάντα οι παίκτες της Ιταλίας, παρά τις όποιες αντιξοότητες, κατέθεταν ΨΥΧΗ στο γήπεδο, επεδείκνυαν ΠΑΘΟΣ και αστείρευτες δυνάμεις, εκεί που κάποιοι τους είχαν ξεγραμμένους.

Αυτή η ξεχωριστή σχέση με την «φανέλα», αυτή η προσήλωση σ’ αυτό που εκφράζει η Maglia Azzurra, αυτό το πάθος με το οποίο μάχονται, κάνει τους Ιταλούς ποδοσφαιριστές να γράφουν σελίδες θριάμβων. Θριάμβους που έχουν επιτευχθεί με αίμα και ιδρώτα, απέναντι σε θεούς και δαίμονες, χωρίς την παραμικρή εύνοια από τον οποιονδήποτε. Μόνο και μόνο επειδή το άξιζαν!

Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς? Την ηρωική νίκη με τους Γερμανούς στον ημιτελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου 1970? Την επική νίκη απέναντι στην καλύτερη Βραζιλία όλων των εποχών το 1982? Την Ε-Κ-Π-Λ-Η-Κ-Τ-Ι-Κ-Η πρόκριση σε βάρος των Ολλανδών στο EURO 2000?

Υπάρχει όμως και μια στιγμή μέσα σ’ αυτό το ατελείωτο ταξίδι στο χρόνο, που ξεχωρίζει, που κάνει όλους τους φίλους της Ιταλίας να νιώθουν περήφανοι, που κάνει όσους το έζησαν να νιώθουν ευλογημένοι που γράφτηκε μπροστά στα μάτια τους η ΙΣΤΟΡΙΑ!

Μιλάμε για την ηρωική, την ανεπανάληπτη πρόκριση στα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου 1994 στις Ηνωμένες Πολιτείες, απέναντι στην Νιγηρία.

Εχοντας περάσει με νύχια και με δόντια τον όμιλο, με μία νίκη, μια ισοπαλία και μια ήττα, ως "καλύτερη τρίτη" από τους ομίλους, η Squadra Azzurra βρέθηκε αντιμέτωπη, στον 1^ο νοκ άουτ αγώνα, με την Νιγηρία, την πιο φορμαρισμένη ίσως ομάδα του τουρνουά. Με πλήθος γνωστών αστέρων παγκόσμιας κλάσης, όπως οι Αμουνίκε, Γιεκινί, Ολίσε, Φίνιντι, Νουάνου, Οκότσα, Ολσεν κ.ά.

Από την άλλη, η Ιταλία χτυπημένη από την ατυχία, καθώς είχε δει τον βασικό της τερματοφύλακα Gianluca Pagliuca να αποβάλλεται στον αγώνα του ομίλου με τη Νορβηγία και να απουσιάζει από τους δύο επόμενους αγώνες, τον αρχηγό της και βασικό σέντερ μπακ Franco Baresi να τραυματίζεται στον ίδιο αγώνα και να μένει εκτός για απροσδιόριστο διάστημα (σημ. Ο Baresi επανήθε, αν και όχι 100% έτοιμος, στον τελικό με τη Βραζιλία).

Στις 5 Ιουλίου, στη Βοστώνη, στο στάδιο Φόξμπορο, η Squadra Azzurra αντιμετώπισε τη Νιγηρία.

Ο αγώνας ήταν δυνατός, με σκληρές μονομαχίες, πολλές φορές στα όρια του αντιαθλητικού παιγνιδιού…

Από ένα λάθος της άμυνας, στο 26^ο λεπτό, η Νιγηρία ανοίγει το σκορ. Το 1^ο ημίχρονο έληξε με 0-1.

Στο 2^ο ημίχρονο η Ιταλία συνέχισε να αγωνίζεται με πάθος και να αντιστέκεται στις επιθέσεις των Νιγηριανών. Στο 63’ μπαίνει στο ματς ο Gianfranco Zola και στο 69’ ανατρέπεται καθαρά μέσα στην περιοχή των Αφρικανών. Όμως ο Μεξικάνος διαιτητής Κάρτερ δεν έδειξε την καταφανέστατη παράβαση!

Τέσσερα λεπτά αργότερα, σε μια έξυπνη τοποθέτηση του Zola στην διεκδίκηση της μπάλας, χωρίς καν να ακουμπήσει τον παίκτη της Νιγηρίας, ο διαιτητής έδειξε κόκκινη κάρτα στον Ιταλό επιθετικό!!! Η Ιταλία έμεινε με 10 παίκτες για τα υπόλοιπα λεπτά, ενώ είχε ήδη να ανέβει έναν Γολγοθά και τα λεπτά κυλούσαν ασταμάτητα και βασανιστικά προς τη λήξη του αγώνα…

Ο αποκλεισμός έμοιαζε αναπόφευκτος. Το άδοξο τέλος πλησίαζε αργά και σταθερά, για μια Ιταλία με αρκετό ταλέντο, αλλά που εξ αιτίας της μεγάλης ατυχίας δεν είχε καταφέρει ακόμα να το επιδείξει στο γήπεδο…

Και τότε ήρθε ΕΚΕΙΝΟΣ…

Στο 88’, δύο μόλις λεπτά πριν τη λήξη του αγώνα, η μπάλα έφτασε στα πόδια του Roberto Baggio, μεταξύ του σημείου του πέναλτυ και του ημικύκλιου της μεγάλης περιοχής της Νιγηρίας. Ο Baggio, με απίθανο πλασέ σε «πρώτο χρόνο», πέρασε τη μπάλα ανάμεσα από τα πόδια των αμυντικών και την έστειλε γλυκά στην δεξιά γωνία της εστίας του Ρουφάι! Απιαστο!

Το θαύμα, το οποίο όλοι οι φίλοι της Ιταλίας περίμεναν, είχε γίνει! Εκεί, μπροστά στα μάτια μας, σε πραγματικό χρόνο!

1-1. Ντελίριο! Εκσταση! Παράταση ζωής…

Στην παράταση και με την ψυχολογία στα ύψη, παρά την εμφανή κούραση και την αφόρητη μεσημεριανή ζέστη, τα λιοντάρια του Arrigo Sacchi έδωσαν όλα τα αποθέματα ψυχής που διέθεταν. Τώρα πλέον, η πλάστιγγα είχε γείρει…

Αυτό που έμοιαζε πλέον δεδομένο, ήρθε στο 12’ του 1^ου ημιχρόνου της παράτασης. Στην δεξιά γωνία της περιοχής των Νιγηριανών, ο Antonio Benarrivo αφήνει την μπάλα στον Roberto Baggio και εφορμά προς το τέρμα. Ο “Divin Codino” (η «θεϊκή αλογουρά», όπως ήταν το προσωνύμιο του Baggio) του στέλνει την μπάλα με μια καταπληκτική λόμπα, πάνω από τον αμυντικό της Νιγηρίας και τον βγάζει μόνο του απέναντι στον Ρουφάι. Ο αμυντικός δεν έχει άλλη επιλογή από το να τον ανατρέψει. Πέναλτυ. Καταφανέστατο. Που όσο κι αν ήθελε, ο μεξικάνος ρέφερι δεν μπορούσε να μην καταλογίσει.

Και ο Benarrivo μεταφέρεται τραυματισμένος με φορείο εκτός αγωνιστικού χώρου!

Εκτελεστής του πέναλτυ: ποιός άλλος? Ο Roberto Baggio! Στέλνει τον τερματοφύλακα δεξιά και την μπάλα στην αριστερή γωνία του τέρματος!

2-1. Η πρόκριση τώρα ήταν στα χέρια μας… Και οι Azzurri έκανα αυτό που ήξεραν και ξέρουν καλύτερα από οποιονδήποτε άλλο… Διαχειρίστηκαν το προβάδισμα με τον πιο έξυπνο και κατάλληλο τρόπο, ώσπου το τέλος της παράτασης τους βρήκε θριαμβευτές.

Το μεγαλύτερο ίσως εμπόδιο είχε ξεπεραστεί! Ο δρόμος για τον τελικό ήταν πλέον ορθάνοιχτος.

Απέναντι σ’ αυτή την Ιταλία, κανένας δεν φάνταζε ικανός να κόψει τον δρόμο προς τη δόξα!

Ηταν μια αγχωτική, μια ψυχοβγαλτική πρόκριση. Μια πρόκριση που μέχρι να έρθει σου έχει «κόψει χρόνια απ’ τη ζωή σου», που έχεις υποφέρει για να την κατακτήσεις… Όμως η ηδονή της τελικής επικράτησης, απέναντι σε αντιπάλους παίκτες και διαιτητές, απέναντι στην ατυχία και στις καιρικές συνθήκες, απέναντι στο ανελέητο χρονόμετρο και στην κούραση, αυτή η ΗΔΟΝΗ δεν συγκρίνεται με τίποτε άλλο!

Ηταν μια δίκαιη, πέρα ως πέρα, πρόκριση!

Ηταν μια νίκη «σήμα κατατεθέν» της Ιταλικής Ψυχής, του πάθους και της προσπάθειας μέχρι την τελική επικράτηση, στοιχεία που διακρίνουν τους Azzurri διαχρονικά.

Γι’ αυτό – και για πολλούς άλλους λόγους – να μην ξεγράφετε ΠΟΤΕ την Ιταλία! ΠΟΤΕ! Την ΙΤΑΛΙΑ!

FORZA AZZURRI!

Οι ήρωες του Φοξμπορο: Marcchegiani, Mussi, Benarrivo, Albertini, Maldini, Costacurta, Berti (46’ D. Baggio), Donadoni, Masaro, Baggio, Signori (63’ Zola)