Λίγες μόνο ώρες πριν το εναρκτήριο ματς του Euro 2020(+1) με το ματς της αγαπημένης μας Squadra Azzurra εναντίον της Τουρκίας, ας θυμηθούμε ένα highlight από τελική φάση Euro κι έναν αδικημένο (κυρίως από τον ίδιο του τον εαυτό..) ήρωα της Ιταλίας, 12 χρόνια πριν.
Σήμερα είναι 30 ετών και βγάζει το ψωμί του παίζοντας ποδόσφαιρο στην Μπρέσια της Β’ κατηγορίας της Ιταλίας, γεγονός που δεν του επιτρέπει να αναδείξει πλήρως το ταλέντο του (ή όσο πλέον του έχει απομείνει…).
Ως πιτσιρικάς και ανερχόμενο ταλέντο στην Ίντερ, ήταν μέλος της ομάδας που κατέκτησε την ποδοσφαιρική κορυφή της Ιταλίας και της Ευρώπης, υπό την τεχνική καθοδήγηση του Jose Mourinho. Έμοιαζε – εκείνα τα χρόνια, γύρω στο 2010 – να έχει όλον τον κόσμο στα πόδια του.
Όμως ο ιδιόρρυθμος χαρακτήρας του και τα προβλήματα που δημιουργούσε με τη συμπεριφορά του βγήκαν γρήγορα στην επιφάνεια, τόσο έντονα, που εξόργιζαν ακόμα και τους συμπαίκτες του!
«Κάνει σαν κακομαθημένο παιδί. Έχω ήδη τρία στο σπίτι μου και δεν μπορώ να ανεχτώ και τα δικά του παιδιαρίσματα» είχε δηλώσει ο συμπαίκτης του στην Ίντερ, Dejan Stanković, ύστερα από ένα κρεσέντο κακής συμπεριφοράς του Balotelli στους ημιτελικούς του Champions League της Ίντερ εναντίον της Μπαρτσελόνα, το 2010.
Μέχρι εκείνη την εποχή, ο νεαρός επιθετικός με καταγωγή από την Γκάνα, είχε αγωνιστεί σε επτά διαφορετικούς συλλόγους, σε τρεις διαφορετικές χώρες, όμως – δυστυχώς – δεν κατάφερε ποτέ να ξεδιπλώσει σε όλη του την έκταση το πλούσιο ποδοσφαιρικό του ταλέντο, εκτός από ελάχιστες – μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού – περιστάσεις…
Μια από αυτές τις αναλαμπές ήταν μια καλοκαιρινή βραδιά στη Βαρσοβία, που έμοιαζε να έχει ολόκληρο τον κόσμο (αλλά και την φανέλα του…) στα πόδια του! Μια βραδιά που ο Super Mario έδειξε σε όλους τι ήταν πραγματικά ικανός να κάνει, αρκεί να το ήθελε… Ένας επιθετικός παγκόσμιας κλάσης!
Δυστυχώς (κυρίως γι’ αυτόν) τέτοιες εμφανίσεις δεν έρχονταν συχνά, αλλά στον ημιτελικό του Euro 2012 με αντίπαλο τη Γερμανία, πραγματοποίησε – ίσως – την «εμφάνιση της καριέρας του»!
Οι Azzurri ανέκαθεν είχαν μια ιδιαίτερη σχέση με τους δύστυχους Γερμανούς. Μια αντιπαλότητα – που έχει πλέον εξελιχθεί σε σχέση «υποταγής» και καθαρά «πελατειακή σχέση» – η οποία ξεκίνησε το μακρινό 1970, στον αξέχαστο ημιτελικό του Μουντιάλ του Μεξικό, στο – όπως έχει καθιερωθεί πλέον να ονομάζεται – «ματς του αιώνα». Έναν από τους καλύτερους – ίσως ο καλύτερος – αγώνας που έχει παιχτεί ποτέ σε Μουντιάλ, με επικράτηση της Ιταλίας 4-3 στην παράταση.
Ύστερα από αυτόν τον αγώνα και μέχρι το 2012 οι Ιταλοί είχαν αντιμετωπίσει τους Γερμανούς άλλες πέντε φορές σε κορυφαίες διοργανώσεις και πάντα έφευγαν θριαμβευτές από το γήπεδο!
Ίσως αυτοί που «πόνεσαν» περισσότερο, ήταν αφενός ο τελικός του Μουντιάλ της Ισπανίας το 192, στον οποίον οι Azzurri «έκαναν πλάκα» με τους ταλαίπωρους Γερμανούς, σταματώντας μόλις στα 3 γκολ, αλλά και ο ημιτελικός του Μουντιάλ 2006, στον οποίο οι Ιταλοί «έκλεισαν το σπίτι» των Γερμανών με μια εκπληκτική νίκη με 2-0 (και 2 δοκάρια, να μην το ξεχνάμε…), καταλήγοντας να σηκώσουν την χρυσή «κούπα» στο Βερολίνο για 4η φορά!
Την εποχή του Euro 2012, λοιπόν, οι δύο Εθνικές Ομάδες κινούνταν σε αντίθετες κατευθύνσεις: Οι Ιταλοί προέρχονταν από έναν ντροπιαστικό (άδικο, μεν, αλλά ντροπιαστικό) αποκλεισμό από τους ομίλους της τελικής φάσης του Μουντιάλ της Νότιας Αφρικής το 2010 και έδειχναν να εισέρχονται σε μια περίοδο κάμψης (που αποδείχθηκε μακρόχρονη…), ενώ αντιθέτως, οι Γερμανοί βρίσκονταν σε εξαιρετική φόρμα και μόλις δύο χρόνια πριν την επικράτησή τους στο επόμενο Μουντιάλ του 2014 στα γήπεδα της Βραζιλίας.
Η νίκη έμοιαζε σίγουρη για την ομάδα του Joachim Löw (του ομοσπονδιακού τεχνικού των Γερμανών) στο Euro της Πολωνίας και της Ουκρανίας το 2012. Μέχρι τον ημιτελικό οι Γερμανοί είχαν παίξει ωραίο ποδόσφαιρο και είχαν αποκλείσει εύκολα την μια μετά την άλλη τις αντίπαλες ομάδες που έβρισκαν στο δρόμο τους προς τον τελικό. Όλοι περίμεναν όχι απλά πρόκριση των Γερμανών, αλλά μια εύκολη πρόκριση.
Και τότε, ήρθε ο Super Mario…
Ο Balotelli έβγαλε τη φανέλα του, την πέταξε στα πόδια του και έμεινε ακίνητος, σφίγγοντας τους μύες του, ώστε όλος ό κόσμος να δει ότι ένας «νέος Hulk», μαύρος αυτή το φορά, «ήρθε στην πόλη».
«Περίμενα πολύ καιρό γι’ αυτή τη στιγμή» δήλωσε μετά τον αγώνα. «Αυτή είναι η καλύτερη βραδιά της ζωής μου»!
Δυστυχώς γι’ αυτόν, αυτή παρέμεινε η καλύτερη βραδιά της ζωής του και ουδέποτε πραγματοποίησε αντίστοιχη εμφάνιση έκτοτε…
Πάντως, παρά την αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά του, εκείνο το βράδυ απέδειξε σε ολο τον κόσμο τι πραγματικά ήταν ικανός να κάνει, στο κορυφαίο επίπεδο.
Ευχαριστούμε Super Mario για την μαγική εκείνη βραδιά!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου